Playlist
c a o s a r t o vol.16 (20-6-2013) in radio of chimeres
1. Α. Μάνθος - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
2. Rondat - Eva Atmatzidou
Holy Motors
Υπάρχουν
αυτοί που τους αρέσει το σινεμά. Και υπάρχουν κι αυτοί που του χρωστούν – και
το ξέρουν. Του χρωστούν το πρώτο τους φιλί (στο σινεμά βέβαια χρωστούν όλοι το
πρώτο τους φιλί, αλλά μονάχα εκείνοι οι λίγοι το αντιλαμβάνονται), αλλά και την
πρώτη τους ουσιαστική ματιά στο καθρέπτη. Είναι αυτοί που ξυπνούν και
κοιμούνται αντιλαμβανόμενοι τα πάντα ως ένα σινεμασκόπ κάδρο, αυτοί που ζούσαν
στο σινεμά πριν καν το ανακαλύψουν.
Broken Road (http://akiskapranos.blogspot.gr/)
3. Revivre - Gerard Manset
Κινηματογραφικά Ιστολόγια:C. (http://cinenoxoi.blogspot.gr/)
Cinefo (http://cinefo.wordpress.com/)
Κινηματογραφικά Ιστολόγια:C. (http://cinenoxoi.blogspot.gr/)
Cinefo (http://cinefo.wordpress.com/)
feelingonfilms (http://thinkingonfilms.blogspot.gr/)
4. Prime Time of Your Life - Daft Punk
5. Cine Iubeste Si Lasa - Rotting Christ
The Master
Είναι λογικό να στέκεις αμήχανος μπρος σε μια ταινία που κυοφορήθηκε
χρόνια στο μυαλό ενός λαμπρού και αποφασισμένου καλλιτέχνη. Μια ταινία
που ανατρέχει στην αμέσως μεταπολεμική Αμερική των τελών του ’40 και των
αρχών του ’50 για να βρει αίτια και ιδιότητες του αμερικανικού
συλλογικού χαρακτήρα, ν’ αντιμετωπίσει την έννοια του παρελθόντος και να
σχολιάσει διεξοδικά (μέχρις αδιεξόδου…) τον τραυματισμένο άνθρωπο και
τη σχέση του με την ευαγγελίζουσα εξουσία. Από τον τίτλο του, άλλωστε,
διακρίνεται πως η σχέση αφέντη και ακολούθου θα είναι το ψυχολογικό
επίκεντρο: Ένας ναύτης, πιθανόν στο πλοίο που παρέδωσε την ατομική
βόμβα, γυρνά στην Αμερική με εμφανείς νευρικές διαταραχές και πρόβλημα
αλκοολισμού και γνωρίζει τον ηγέτη μιας δημιουργούμενης εκκλησίας που
ευαγγελίζεται την αυτοβελτίωση μέσα από την αναμέτρηση με το παρελθόν
και τους προσωπικούς φόβους. Η σχέση που ξεκινά μεταξύ τους έχει την
φιλική και την γονεϊκή απόχρωση, δεν παύει όμως ποτέ να βασίζεται στην
εξουσιαστική απόσταση αφέντη-ακολούθου.
Ni avec toi, ni san toi (http://invincibledefeat.blogspot.gr)
6. Able-Bodied Seaman - Jonny Greenwood
CINEMA (cine-theasi.blogspot.gr)
Παράλληλα Βλέμματα (http://filmgaze.blogspot.gr/)
Παράλληλα Βλέμματα (http://filmgaze.blogspot.gr/)
7. The Master Score Application 45 - Jonny Greenwood
8. Sweetness of Freddie - Jonny Greenwood
9. Triste Sina - Amalia Rodriguez
O κινηματογράφος ως φιλοσοφία. Καταλαβαίνω ή νίωθω μια ταινία;
Το ρήμα νιώθω προέρχεται από το μεσαιωνικό ενοιώθω και το αρχ/ελλ. εννοιώ.
Συνώνυμό του είναι το ρήμα 'αισθάνομαι'. Την ίδια στιγμή που το ρήμα
νιώθω σημαίνει αισθάνομαι, διατηρεί και φανερώνει μια ριζική σχέση με το
ρήμα εννοιώ, -> εννοώ, δηλαδή με τη νόηση – σκέψη. Έτσι,
παρουσιάζει μια συγκλίνουσα κίνηση στο εσωτερικό του: τη σύγκλιση και
συνάντηση της αίσθησης με τη σκέψη.
Καθώς
λοιπόν βρισκόμαστε στην προβολή μιας ταινίας, θεωρούμε ότι στην
εμπειρία αυτής της θέασης ταιριάζει περισσότερο η συγκλίνουσα κίνηση
μιας αισθαντικής σκέψης, παρά η εκ των έξω κατανόηση της ταινίας.
Νιώθω το νόημα μιας ταινίας, δεν σημαίνει ότι οι εικόνες τις με cineπαίρνουν τυφλά, τις αισθάνομαι χωρίς να σκέπτομαι.
Όπως η μορφή είναι η σύγκλιση αίσθησης και σκέψης,
συγκεκριμένου και αφηρημένου, έκτασης και νόησης, έτσι το 'νιώθω' είναι
η ενέργεια και η κίνηση που ταιριάζει στη θέαση και βίωση της μορφής·
αισθάνομαι και σκέπτομαι μια ταινία, δεν την καταλαβαίνω μονάχα με τη
νόηση.
CogitoErgoFilm (http://cogito-ergo-film.blogspot.gr)
10. Tempo di Valse - Antonin Dvorak
11. Ο άντρας που καθόραν στον διάδρομο (Duras) - Θάνος Σταθόπουλος
William John Evans, known as Bill Evans ( August 16, 1929 – September 15, 1980), was an American jazz pianist and composer who mostly worked in a trio setting. He is widely considered to be one of the greatest jazz pianists of all time, and is considered by some to have been the most influential post-World War II jazz pianist. Evans's use of impressionist harmony, inventive interpretation of traditional jazz repertoire, block chords,
and trademark rhythmically independent, "singing" melodic lines
continue to influence jazz pianists today. Unlike many other jazz
musicians of his time, Evans never embraced new movements like jazz fusion or free jazz.
Born in Plainfield, New Jersey, Evans was classically trained, and studied at Southeastern Louisiana University. In 1955, he moved to New York, where he worked with bandleader and theorist George Russell. In 1958, Evans joined Miles Davis's sextet, where he was to have a profound influence. In 1959, the band, then immersed in modal jazz, recorded Kind of Blue, the best-selling jazz album of all time.
In late 1959, Evans left the Miles Davis band and began his career as a leader with Scott LaFaro and Paul Motian, a group now regarded as a seminal modern jazz trio. In 1961, ten days after recording the highly acclaimed Sunday at the Village Vanguard and Waltz for Debby, LaFaro died in a car accident. After months of seclusion, Evans re-emerged with a new trio, featuring bassist Chuck Israels.
In 1963, Evans recorded Conversations with Myself,
an innovative solo album using the unconventional (in jazz solo
recordings) technique of overdubbing over himself. In 1966, he met
bassist Eddie Gomez, with whom he would work for eleven years. Several successful albums followed, such as Bill Evans at the Montreux Jazz Festival, Alone and The Bill Evans Album, among others. In 1973, he married Nenette Zazzarra, with whom he had a son, Evan. The younger Evans would become a film composer.
Despite his success as a jazz artist, Evans suffered personal loss
and struggled with drug abuse. Both his girlfriend Elaine and his
brother Harry committed suicide, and he was a long time heroin user, and later cocaine. As a result, his financial stability, personal relationships and musical creativity suffered until his death, in 1980.
Many of his compositions, such as "Waltz for Debby", have become standards and have been played and recorded by many artists. Evans was honored with 31 Grammy nominations and seven awards, and was inducted in the Down Beat Jazz Hall of Fame.
12. Peace Piece - Bill Evans
Όλες οι ψυχώσεις έχουν μοιραστεί. Κάθε σύνδρομο έχει
δοκιμαστεί. Ο άνθρωπος παίζει. Θυσιάζει τα πάντα για την ελευθερία του.
Περνάει από τις ασθενείς χωρίς να το αντιληφθεί σαν κάποιον που κοιμάται πάνω
σε έναν αρχαίο τάφο. Οι νεκροί δεν μας αγγίζουν. Προτιμάω την αρρώστια που δεν
υφίσταται, την εμμονή κάποιου που νομίζει πως τον καταδιώκουν, προτιμώ την
ψύχωση που δεν καταλαβαίνει κανείς. Ο άνθρωπος παίζει, είναι πρόθυμος άρα
φυσιολογικός, δηλαδή ασήμαντος. Η αφέλεια αυτή τρέφει τον κόσμο, ο
φρέσκος άνθρωπος συγκροτεί τον κόσμο. Δεν ξέρει, ξοδεύει τα πάντα για γνώση,
υπηρετεί.
Σημειώσεις Ανυπομονησίας (http://shmeiwseisanupomonhsias.blogspot.gr)
13. You Must Believe in Spring - Bill Evans
Λογοτεχνικά ιστολόγια:
λεξήματα (http://www.leximata.blogspot.gr/)
VOICE OFF (http://jellyannadarling.blogspot.gr/)
14.Hymme a l' amour - Edith Piaf
υπόνοια
μια κατσαρίδα σκαρφάλωνε στον τοίχο,
αφόδευε ήχους και υγρά γονιμοποίησης,
στο πέρασμα της και πίσω της μια γλίτσα σαλιγκαριού-
μα τι μετάλλαξη .
συναντώντας μια αράχνη φώναξε με το κούνημα των κεραιών της
φτάνοντας στο απόγειο του αντίλαλου
«σου λέω ψέματα , σου λέω ψέματα, σου λέω ψέματα»
κι η αράχνη άφοβη ετοιμάζοντας το αποψινό της γεύμα
έκανε μια σαφή διατύπωση « τώρα λες αλήθεια»
Ύστερα πηδήχτηκαν και γέννησαν ένα θεό
Μετά τον έφαγαν κι έτσι..
.γέμισε ο κόσμος απεκκρίματα
Ψευδαισθήσεις.. (illusions-create-art.blogspot.gr)
15. In Zones - Wim Mertens
Ποιητικά Ιστολόγια:
Νίκος Ερηνάκης (http://nickerinakis.blogspot.gr/)
ΑΤΗ ΣΟΛΕΡΤΗ (http://atisolerti.blogspot.gr)
Χωρίς άλλη αναβολή (http://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.gr/)
Χαζή Δανάη (http://xazhdanah.blogspot.gr/)
16. Runner - Dustin O' Halloran
Η Σούζαν Σόνταγκ υπήρξε λογοτέχνης, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου, ακτιβίστρια... Το 1968 ταξίδεψε εν μέσω πολέμου στο Β.Βιετνάμ, στο Ανόι, παίρνοντας το μέρος των Βιετκόνγκ. Το 1993 σκηνοθετούσε στο πολιορκημένο Σεράγιεβο το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Μπέκετ. Το 2001 γράφει στη New Yorker για την 11η Σεπτεμβρίου ότι "αυτό που συνέβη δεν ήταν μια "δειλή" επίθεση κατά του πολιτισμού, της ελευθερίας, της ανθρωπότητας ή του "ελεύθερου κόσμου" αλλά μια επίθεση κατά μιας αλαζονικής υπερδύναμης, ως συνέπεια της στρατηγικής της και των πράξεών της. Πόσοι πολίτες γνωρίζουν για τους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς στο Ιράκ; Και η λέξη "δειλία" θα ταίριαζε περισσότερο σ' αυτούς που σκοτώνουν από απόσταση ασφαλείας παρά σ' αυτούς που σκοτώνοντας άλλους, θυσιάζουν και τις δικές τους ζωές".
nautilus (http://alexis-chryssanthie.blogspot.gr)
17. Chaconne for pianno - Gubaidulina
18. Cecilia - bartoli lascia ch'io pianga händel rinaldo
Η Marguerite Duras (ψευδώνυμο της Marguerite Donnadieu) γεννήθηκε το
1914 στο Gia-Dinh, κοντά στη Σαϊγκόν. Οι γονείς της, εκπαιδευτικοί είχαν
εγκαταλείψει τη Γαλλία για να εγκατασταθούν στην Ινδοκίνα, γαλλική τότε
αποικία. Ο πατέρας της πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας με τρία παιδιά τη
μητέρα της που δέχεται να δουλέψει σε μικρά χωριά στην τροπική ενδοχώρα
για να τα μεγαλώσει. Μια κτηματική επένδυση στην Καμπότζη αποδείχτηκε
επίσης άχρηστη για την οικογένεια, καθότι μη καλλιεργήσιμη. Αυτά τα
παιδικά και εφηβικά χρόνια θα περιγράψει αργότερα η Ντυράς στο "Un
barrage contre le Pacifique" και στο "L'Amant". Η Μαργκερίτ τελειώνει
τις σπουδές σε γαλλικό λύκειο, σε πανσιόν στη Σαϊγκόν και έρχεται στη
Γαλλία, όπου εγκαθίσταται στο Παρίσι και αρχίζει πανεπιστημιακές σπουδές
στη νομική, στα μαθηματικά και στις πολιτικές επιστήμες. Το πρώτο της
μυθιστόρημα, "Les Impudents" δημοσιεύεται το 1943. Από τότε χρησιμοποιεί
το ψευδώνυμο Ντυράς, θεωρώντας ότι "ένας συγγραφέας δεν μπορεί να
γράφει με το όνομα του πατέρα του". Παντρεύεται το 1939 τον Robert
Antelme, και το 1942 θα γνωρίσει τον Dyonis Mascolo από τον οποίο θα
αποκτήσει ένα γιο, τον Jean. Γράφει το 1950 το "Un barrage contre le
Pacifique" και συχνάζει στους λογοτεχνικούς παρισινούς κύκλους. Έκτοτε, η
συγγραφή δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ. Εκδίδονται τα έργα της "Le Marin
de Gibraltar" (1952), "Les Petits Chevaux de Tarquinia" (1953), "Des
journees entieres dans les arbres" (1954), "Le Square" (1955). Ωστόσο,
θα επιβληθεί ως μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης
γαλλικής λογοτεχνίας με το "Moderato Cantabile" (1958), το σενάριο για
την ταινία που γύρισε ο Αλαίν Ρεναί το 1959, "Hiroshima, mon amour" και
το "Dix heures et demie du soir en ete" (1960).
Με το "Le Ravissement
de Lol. V. Stein" (1964) εγκαινιάζεται ένας μυθιστορηματικός κύκλος που
στοιχειώνει το πρόσωπο της ηρωίδας Αν-Μαρί Στάινερ, που βρίσκει την
καλύτερη έκφρασή του στον "Vice-Consul" (1965) και στο "India Song"
(1974), αφηγήματα που η ίδια θα τα κάνει κινηματογραφικές ταινίες.
Ακολουθούν: "L'Amante anglaise" (1967), "Agatha" (1981), "L'Amant"
(1984), που τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt και υπήρξε η πιο μεγάλη
εκδοτική της επιτυχία (έγινε επίσης ταινία από τον Ζαν-Ζακ Αννώ),
"L'Amant de la Chine du Nord" (1992), "Yann Andrea Steiner" (1992) όπου
κάνει μυθιστορηματικό πρόσωπο τον σύντροφο της ζωής της από το 1980. Η
Marguerite Duras πέθανε το 1996 σε ηλικία 81 ετών. Εκτός από το
πεζογραφικό της έργο, άφησε πίσω της τα θεατρικά "Les Viaducs de
Seine-et-Oise" (1960), "Le Square" (1962), "Les Eaux et Forets", "La
Musica" (1965) "Savannah Bay" (1982), σενάρια και ταινίες.
19. Les Mains Negatives - Marguerite Duras
Μπροστά από τον ωκεανό,
στο χείλος του γκρεμού,στον γρανιτένιο τοίχο,
τα χέρια
ανοιχτά
μπλέ και μαύρα.
Μπλε της θάλασσας.
Μαύρο από νύχτα.
Ο άντρας μπήκε μονάχος στη σπηλιά
μπροστά απ' τον ωκεανό.
Όλα τα χέρια είχαν το ίδιο μέγεθος.
Ήταν μόνος.
Μόνος μες στη σπηλιά
για να δει το θόρυβο,
τον ήχο της θάλασσας,
το αχανές των πραγμάτων.
Ούρλιαξε :
"Εσύ που έχεις ένα όνομαπου έχεις μια ταυτότητα,
σε αγαπώ".
Αυτά τα χέρια,
με το μπλε της θάλασσας,το μαύρο της νύχτας,
χυμένα
απλωμένα
στο ανοιχτό νησί από γρανίτη
ώστε να γίνουν ορατά.
Κάποιος που ονομάζεται,
που ούρλιαξε,
3 χιλιάδες χρόνια πριν :
"Σε αγαπώ".
Ουρλιάζω ότι θέλω να σ' αγαπήσω. Σ' αγαπώ.
Αγαπάω όποιον με ακούει να ουρλιάζω.
Στην κενή γη,
αυτά τα χέρια παραμένουνστον τοίχο από γρανίτη
αντιμέτωπα με τον βρυχηθμό του ωκεανού
ανίκητα.
Marguerite Duras
