c a o s a r t o vol.14 (6-6-2013) in radio of chimeres

 

PLAYLIST

c a o s a r t o vol.14 (6-6-2013) in radio of chimeres

 

1. Violin Theme - In the city of Sylvia

 

2. Trouble Comes Knocking - Timber Timbre

 

3. A Sight to Behold - Devendra Banhart

 

Το τοπίο της ζωής -έστω ο χώρος- διαμορφώνεται καταλυτικά από την υποχώρηση του νεκρού καθώς αυτό εγκαταλείπεται στην ανυπαρξία. Ο χώρος των ζωντανών, από μία όψη, είναι ο χώρος που παραχωρείται απ’ αυτό που πεθαίνει. Ενώ και η μορφολογία του εδάφους της ζωής, τα πετρώματα, οι αναλογίες ξηράς-θάλασσας, η τρυφερότητα και η κλίση του ήλιου, διαμορφώνονται δραστικά από τις αξεδιάλυτες ρίζες αυτού που έχει υπάρξει. Ουσιαστικά, το τοπίο της ζωής –ο χώρος- θεμελιώνεται και αναπτύσσεται σε αυτές τις ρίζες. Γιατί ό,τι έχει υπάρξει δε μπορεί να μην έχει υπάρξει. Η πυκνότητα του ουρανού, η ποικιλότητα του εδάφους, η πύκνωση του λόγου και τα σπέρματα της σκέψης φέρουν αξεδιάλυτα τα ίχνη του υπαρκτού. Και υπαρκτό δεν είναι ότι υπάρχει μια δεδομένη στιγμή. Αλλά η συνεχής γραμμή που διέπει την αιωνιότητα.

 

Toutestin - Η άλλη όψη του θανάτου

 

4. Nyagrodha - Giovanni Sollima

 

5. Wisefull Thinker - Papermaps

 

6. The Night Has Opened My Eyes - The Smiths

 

Ο θάνατος δεν είναι το αναπάντεχο γεγονός. Δεν είναι το μακρινό, ασυγχώρητο δράμα. Θάνατος δεν είναι ο πόνος που έχουμε επιβάλλει στο θάνατο. Είναι κάτι πιο φυσικό. Είναι κάτι εντελώς φυσικό. Κάτι εντελώς ζωντανό. Κάτι εντελώς πιθανό. Εντελώς οικείο. Ο Παβέζε τον περιγράφει, σχεδόν ερωτικά, δίπλα μας/εντός μας: «Θα ‘ρθει ο θάνατος και θα ‘χει τα μάτια σου». Ενώ ο Νίκος Ερηνάκης, τονίζοντας την ανάγκη να αφεθούμε στον θάνατο, να μετέχουμε σε αυτόν γράφει: «Για να πετύχει μια δολοφονία πρέπει να ενέχει στοιχεία αυτοκτονίας». Οφείλουμε να μην αντιμετωπίζουμε αμυντικά τον θάνατο. Να τον αποδεσμεύσουμε από την βιαιότητα που έχουμε επιβάλει στο συμβάν του θανάτου. Οφείλουμε να του επιτρέψουμε να μπει. Να μας καταλάβει. Όπως σε κάθε κατάσταση ζωής. Να εισχωρήσουμε εντός χωρίς περιορισμό. Να εμπλουτιστούμε από την εμπειρία του.

Toutestin - Η άλλη όψη του θανάτου

 

7. W.C. Bataille - Celletti Patterson

 

8. Lord Knows Best - Dirty Beaches

9. Car - Emily Reo

 

 Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1961. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία, εγκαταλείποντας και τα δυο στη μέση χωρίς να πάρει πτυχίο. Συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια κριτικός δίσκων και βιβλίου σε περιοδικά της εποχής. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ήταν o ένας από τους δυο βασικούς συντελεστές του γνωστού underground περιοδικού Αγκάθι μαζί με τον Θανάση Μάνθο. Κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο "Διαμελίζομαι" το 1983 (εκδ. Βασδέκης, β΄εκδ. 1990 ) και μετά για πολλά χρόνια τα ίχνη του χάνονται μυστηριωδώς από τον εκδοτικό χώρο. Ξαφνικά, την άνοιξη του 2002, υπογράφει την νουβέλα "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" (εκδ. Απόπειρα, β΄ εκδ. 2004), μια ποιητική καταγραφή για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, όπου το νήμα της αφήγησης ξετυλίγεται παράλληλα με τον νοητό κύκλο που διαγράφει ένα βινύλιο που παίζει στη διαπασών τραγούδια της "ξεχασμένης" δεκαετίας του '70. Το βιβλίο θεωρήθηκε cult, "έγινε η επιτομή μιας γενιάς που διεκδίκησε πολλά και διαψεύστηκε, αλλά παραμένει ακόμα στο προσκήνιο". Το 2004 κυκλοφoρεί το ποιητικό λεύκωμα "Φως Γυναίκας" (εκδ. Αστάρτη) σε συνεργασία με τον φωτογράφο Μανόλη Τσαντάκη, ένα εικαστικό πρότζεκτ όπου η φωτογραφική ανάπλαση του γραπτού λόγου και η ποιητική προσέγγιση της εικόνας λειτουργούν εξαγνιστικά, ως αυτοδύναμα στοιχεία αλλά και ως συλλογική ματιά πάνω στο μεγάλο μυστήριο των αισθήσεων. Το φθινόπωρο του 2005 κυκλοφορεί το αφήγημα "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" (εκδ. Απόπειρα ), μια προσπάθεια να ειδωθεί ο ερωτικός μύθος του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" από άλλη οπτική γωνία, με το γνωστό σκοτεινό και απόλυτα προσωπικό ύφος του συγγραφέα. Ο ίδιος το θεωρεί μια ηχηρή απόδειξη "ώριμης ανωριμότητας". Τον Οκτώβριο του 2007 κυκλοφορεί η ποιητική σύνθεση "Οι άλλοι που είμαι" (εκδ. Μεταίχμιο), μια πυκνότατη φόρμα συναισθημάτων - στα όρια του ποιητικού παράδοξου - ένα μεγάλο πεζό ποίημα που προβάλλεται ως ολιγόλεκτοι στοχασμοί πάνω στο σκηνικό των λέξεων, θυμίζοντας στενογραφημένες σημειώσεις για την ιστορία του βλέμματος. Το 2008 κυκλοφορεί η συλλογή κειμένων "Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν" (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), μια απόπειρα να καταγραφεί μέσα από χρώματα η προσωπική επικαιρότητα του συγγραφέα κατά τα τελευταία επτά χρόνια. Μαζί και ένα συλλεκτικό βιβλίο με τον τίτλο "Unplugged" που περιλαμβάνει 5 συνεντεύξεις του, ένα ανέκδοτο κείμενο και ένα ανέκδοτο ποίημα. Τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή "Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις" (εκδ. Μεταίχμιο): Ποιήματα τυφλωμένα απ' τη θέα της θάλασσας και με την άμμο κυριολεκτικά στα μάτια, που "φωνάζουν" για την ερημιά των λέξεων, για τη σιωπή του έρωτα, ποιήματα που εισχωρούν στον χώρο και τον χρόνο και διαπερνούν τα πάντα, αναγγέλλοντας ένα τέλος. Τον Μάρτιο του 2010 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα ένα παράξενο βιβλίο, "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια": Μια αγγελία μυθιστορήματος, θυροκολλημένη έξω από την σκηνοθεσία της γλωσσικής παρακαταθήκης και των δεδομένων του Κανόνα. Το βιβλίο αυτό, ως οριακό διακύβευμα, συγγενεύει με το παλιό μυθιστόρημα σε ότι αφορά την εικόνα της ιστορίας που μένει να ειπωθεί, διατηρώντας όμως, την μοναξιά της υβριδικής γραφής, όπου συγχωνεύονται, γοητευτικά και υποδόρεια, ο τόπος και η ουτοπία. Τον Ιούνιο του 2011 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, το πιο φιλόδοξο, έως σήμερα, έργο του: Μια συλλογή κειμένων για το τέλος του ανθρώπινου μύθου, με τίτλο "Πιο νύχτα δεν γίνεται". Οι λέξεις αποκτούν εδώ άλλη σειρά, άλλη βαρύτητα, άλλους χρόνους. Τα πρόσωπα είναι υποφωτισμένα. Ο λόγος βάφει. Γίνεται άθυρμα, νέμεση, ηλικία. Δεν είναι ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός. Μόνο θάνατος που περιγράφει ζωή. Σε ανοιχτή επικοινωνία με το "Πιο νύχτα", βρίσκεται o ποιητικός λόγος του "Μετά" που κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 2012 από τις εκδόσεις Απόπειρα: Ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στην ύπαρξη και την μη ύπαρξη, που εξαντλεί όλα τα αναγνωρίσιμα σχήματα για να τα επανεκκινήσει από το σημείο μηδέν. Ένα μηδέν της γραφής, του κόσμου, του ποιήματος. Το "Μετά" δεν είναι παρά ένα τελικό ποίημα για την στιγμή. Μια δωρεά, εν ζωή, της θεάς λύπης - που είναι η θεά τέλος.
Δεν είναι μέλος κανενός συλλόγου. Από τους πεζογράφους θεωρείται ποιητής και από τους ποιητές πεζογράφος.

 

10. September Fifteenth - Pat Metheny & Lyle Mays 

 

Για νύχτες σε μύριζα. Τελείωσε η οσμή μου πάνω σου. Τα μάτια μου. Σαν σκουριασμένα. Έφτασαν, για την ισόβια ζωή. Έλεγα: Να μου μιλάς στα ρώσικα. Καταλαβαίνω καλύτερα τη γλώσσα του Πούσκιν από τη γλώσσα του έρωτα.

Σήκωσέ το, χτυπάει. Χτυπάει. Μιλάει στις γωνίες. Αυτό στα αρχαία ελληνικά λέγεται δειλιάζω. Λέγεται  κρύβομαι γιατί δεν αντέχω.

Από τη γλώσσα των σωμάτων περάσαμε στη γλώσσα των ψυχών. Πόλεμος. Σε φοβάμαι. Το κρεβάτι είναι ανάποδα. Κράτα με. Ποιος είναι αυτός στη πόρτα;

 

Σταύρος Σταυρόπουλος

11.  You and Me - Penny & The Quarters

 

12. Be my baby - The Ronettes 

 

13. Oasis - Tarja Turunen

 

"Οι άνθρωποι ερωτεύονται για είκοσι μέρες, προσπαθώντας να στριμώξουν εκεί είκοσι χρόνια. Κόβονται για περισσότερα. Συζητούν. Μετά νομίζουν ότι μιλάνε γι αυτό που υπήρξε. Το τιμούν. Δεν καταλαβαίνω. Το ποίημα του Αναγνωστάκη καταλαβαίνει. Με βοηθά. Τόση ήσουν.

Σάπια αισθήματα στο ψυγείο. Σε ληγμένες κονσέρβες. Μιας εβδομάδας, δυο, τριών.  Να καθαρίσουμε γιατί βρώμισε. Όταν ανοίγω την πόρτα με παίρνει η μπόχα. Η αρρώστια. Δεν λιγοστεύει η σιωπή. Όσο και να κοιτάς.

Το δωμάτιο είναι γεμάτο αίματα. Σοκολάτες. Θα σου βγάλω τα μάτια και θα τα κάνω ηλιοβασίλεμα. Να φανούν οι εκσκαφές στην Ελευσίνα. Εσύ να λες τις λέξεις: βαθύ, απόηχος, ματιά. Διαφορετικού πολιτισμού. Αγάπη. Να λες: μαζί, όλον, ουσιαστικά. Να τις απαγγέλλεις, όπως τα ποιήματα. Να τις εκφωνείς, καταστρέφοντάς τες. Εννοώντας τες με το αντίθετο νόημα. Λέγε."

Σταύρος Σταυρόπουλος

 

14. To Let Myself Go - Ane Brun

 

15. Sewlling - Sarah Jaffe 

 

16. Into Dust - Mazzy Star

 

17. After the Rain - John Coltrane

 

"Έκοψε τα ποδαράκια από τα τελευταία στρατιωτάκια μου. Η παρέλαση δεν θα γίνει. Στο δωμάτιο οι τοίχοι είναι στρογγυλοί. Νομίζω πως ζω σε μια μεγάλη τσιχλόφουσκα. Φουσκώνει. Θα σκάσει. Το σπίτι θα σκάσει πάνω στα χείλη μου. Θα κολλήσω το στόμα μου στο μπετό του για να τιμωρηθεί. Και μετά;

Τίποτε, τίποτε. Ούτε ήχοι. Ούτε βροχή. Ούτε μάχη. Μόνο μια τομή. Σαν χαντάκι. Ένα σεντόνι στο στόμα. Ένας ουρανός πεζοδρόμιο. Ακέφαλος.

Ας κάνει ό,τι καιρό θέλει. Ο καιρός τελείωσε."

Σταύρος Σταυρόπουλος

 

18. Μόνο Αυτό - Ξύλινα Σπαθιά

 

19. Sleepless - 2L8

 

The Sky Up Above - Μυρτώ Μπέρνχαρντ (http://theskyupabove.blogspot.gr/)

Μια κόρη έχει μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα της. Κάποια βραδιά σε μια σοφίτα, η κιθάρα, τα ρούχα, οι φωτογραφίες, τα ηχογραφημένα τραγούδια, το ημερολόγιο του πατέρα, τα παιδικά παιχνίδια, οι μνήμες και οι φαντασίες της κόρης γίνονται οι μυστικοί δρόμοι που οδηγούν στη φανταστική τους συνάντηση. Εκείνη συνομιλεί μαζί του, παίρνει τη μορφή του και ζωντανεύει εκδοχές της ζωής του όπως μπορεί να τις φανταστεί. Ρίχνοντας φως στο σκοτάδι της απουσίας, της ψυχικής ασθένειας, της αυτοκτονίας του πατέρα, η κόρη φανερώνει τον ιστό μιας σχέσης που τρέφεται με ανεξίτηλες μορφές της ζωής: παιχνίδι, προσμονή, όνειρα, πόνο, τρέλα, φόβο, οργή, μα πάνω απ’ όλα αγάπη.

Στα Θραύσματα Ουρανού, η κόρη παίρνει τη μορφή του πατέρα. Θραύσματα... γιατί ο ουρανός πάνω από αυτή τη μορφή έχει σπάσει σε κομμάτια. Θραύσματα όπως οι μνήμες... ενός Ουρανού όπου το βλέμμα δεν συναντά όρια...

 

20. Vidage - 1000mods

 

" Οι εσωτερικές φωνές βασανίζονται. Τουλάχιστον τώρα είναι έτσι. Πριν, στις προηγούμενες ψυχώσεις ακόμα και οι εξωτερικές φωνές με βασάνιζαν. Διαπιστώνω, ότι βρίσκομαι σε υπερβολικό βαθμό στον κόσμο των φωνών, όλο και ξεχνώ την αποστροφή που μου δημιουργούν. Δεν τις ακούω. Όλα είναι συγκεντρωμένα μέσα στο ταλαιπωρημένο μου κεφάλι.

Επιθυμώ να έχω ένα χαρούμενο πρόσωπο. Στ' αλήθεια πιστεύω σε μια χαρούμενη ύπαρξη. Δεν θέλω να νιώθω άσχημα ανάμεσα σε νεότερους ανθρώπους.

Πρέπει να απαλλαγώ το συντομότερο από την αίσθηση του ανικανοποίητου στην οποία βρίσκομαι. Πώς όμως να καταφέρω τη νέα αρχή; Δεν μπορώ να γίνω άλλος άνθρωπος από τη μία μέρα στην άλλη. Μη βασανίζεσαι άλλο με καλές προθέσεις. Ούτως ή άλλως δεν τις πραγματοποιείς. Είμαι ήδη συνηθισμένος στις ήττες μου. Όχι, δε μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου."

 

Μυρτώ Μπέρνχαρντ

 

21. The air is on fire - David Lynch

 

22. Out of time man - Mick Harvey

Lucian Blaga(1895-1961) Ποιητής, φιλόσοφος, δραματικός συγγραφέας, πεζογράφος και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο χωριό Λάνκραμ, στην Τρανσυλβανία. Εγκύκλιες σπουδές στις πόλεις Σέμπες και Μπρασόβ, όπου και αποφοιτά το Λύκειο, το 1914. Λόγω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου εγγράφεται αρχικά στην Θεολογική Σχολή του Σιμπίου. Το 1917 βρίσκεται στην Βιέννη ως φοιτητής Φιλοσοφίας, χώρου προς τον οποίον τον ωθούσε η βαθύτερη έφεσή του (που εκδηλώθηκε από νωρίς, με αναγνώσματα από τους Καντ, Schopenhauer, Πλάτωνα κλπ.) Ως ποιητής, πρωτοεμφανίζεται το 1910, στο περιοδικό Tribuna, ενώ το 1919 εκδίδει την παρθενική ποιητική συλλογή του, Poemele luminii [‘Ποιήματα του Φωτός’], η οποία βραβεύεται από την Ρουμανική Ακαδημία, το 1921. Με την συλλoγή αυτή, και με τις επόμενες, ο Blaga εισάγει στη ρουμανική ποίηση την αισθητική του Εξπερσιονισμού.  Διπλωματική καριέρα στην Βαρσοβία, Πράγα, Βιέννη, Βέρνη και Λισσαβόνα. Το 1935, το ποιητικό έργο του Blaga βραβεύεται και πάλι από την Ρουμανική Ακαδημία. Την επομένη χρονιά, ο ποιητής γίνεται μέλος του Ιδρύματος. Το 1939 εκλέγεται καθηγητής στην έδρα Φιλοσοφίας του Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου του Cluj. Μετά το 1940, όταν η Ρουμανία αναγκάζεται να παραχωρήσει την βόρεια Τρανσυλβανία στην Ουγγαρία, διδάσκει στο Sibiu, όπου είχε μεταφερθεί το Πανεπιστήμιό του. Το κομμουνιστικό καθεστώς τον εκδιώκει από την ανωτάτη παιδεία και από την Ακαδημία. Εργάζεται ως απλός βιβλιοθηκάριος, εξακολουθεί να γράφει ποίηση και φιλοσοφικές μελέτες και μεταφράζει εντατικά, κυρίως γερμανική λογοτεχνία (μεταξύ άλλων τον Φάουστ του Γκαίτε). Το 1960 του επιτρέπεται να δημοσιεύει και πάλι, αλλά ο ποιητής αποβιώνει στις 6 Μαΐου 1961 και ενταφιάζεται στο γενέθλιο χωριό του, Lancrăm. Η κηδεία του Blaga έγινε αφορμή για μαζικές, ανεπίσημες φοιτητικές διαδηλώσεις σε όλη την Τρανσυλβανία.

 

23. Babe i 'm Gonna Leave You - Led Zeppelin

 

Επιτύμβιο

Τι δύσκολο διαβάτης να’ σαι σ’ ετούτα δω τα μέρη.
Κανένας δε βρίσκεται να σου δείξει το δρόμο.
Μονάχα αργά, για μια στιγμή μονάχα,
που γρήγορα κι αυτή ξεχνιέται,
σου αποκαλύπτεται
η άγνωστη, η ανύποπτη κλίμακα.
Έπειτα κατεβαίνεις σαν φύλλο από το δέντρο.
Το χώμα το τραβάς πάνω στα μάτια σου
σαν να’ ταν ένα βλέφαρο βαρύ.
Ιερές μητέρες
φώτα μυριάδες
κάτω απ’ τη γη
τα λόγια σου θα παραλάβουν.
Ξεδίψασε εσύ.

Lucian Blaga

24. Picnic at the Hanging Rock ost - Gheorghe Zamfir

 

Επιστολή

Μπορεί να μη σου ’γραφα ούτε τώρα αυτές τις αράδες.
αλλά τη νύχτα ο αλέκτωρ τρις ελάλησε,
κι έτσι ήταν ανάγκη να φωνάξω:
Κύριε, Κύριε, ποίον απηρνήθην;
Μάνα, είμαι πιο μεγάλος από σένα,
μα δεν έχω αλλάξει πολύ:
ακόμη περπατάω λίγο σκυμμένος,
θαρρείς πάνω απ’ τα αινίγματα του κόσμου.
Ακόμη δεν έμαθα γιατί μ’ έχεις στείλει
στο φως της ημέρας.
Μόνο για να γυρνάω ανάμεσα στα πράγματα
και να τα δικαιώνω κρίνοντάς τα
ποιο το πιο αληθινό, ποιο το πιο
ωραίο;
Το χέρι σταματά: παραείναι λίγο.
Σβήνει η φωνή: παραείναι λίγο.
Γιατί να μ’ έχεις στείλει στον κόσμο, μητέρα,
γιατί να μ’ έχεις στείλει;
Το σώμα μου σωριάζεται στα πόδια σου
ίδιο πουλί πεθαμένο.

Lucian Blaga

25. Tomorrow is my turn - Nina Simone