c a o s a r t o vol.15 (13-6-2013) in radio of chimeres

PLAYLIST

c a o s a r t o vol.15 (13-6-2013) in radio of chimeres

1. Kosmogonia - Krzystof Penderecki

 Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922 – Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.Βασική θέση στο έργο του Καστοριάδη κατέχει η έννοια της "Αυτονομίας", σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ο ίδιος αποκαλέστηκε και "Φιλόσοφος της Αυτονομίας". Ετυμολογικά βέβαια, η λέξη σημαίνει την πολιτική πράξη κατά την οποία μια κοινωνία δημιουργεί τους δικούς της νόμους και θεσμούς. Εκτός όμως από τους ίδιους τους νόμους, οι κοινωνίες έχουν και την ανάγκη της "νομιμοποίησης" αυτών, την απάντηση δηλαδή στο γιατί αυτοί οι νόμοι να είναι οι δίκαιοι. Προγενέστερες κοινωνίες νομιμοποιούσαν τους νόμους τους μέσα από την μεταφυσική, λέγοντας κυρίως ότι τους είχαν δοθεί από κάποιο θεό ή θεϊκό πρόγονο. Ο Καστοριάδης παρατήρησε ότι οι προσπάθειες αυτές για νομιμοποίηση είναι, ως επί το πλείστον τους, ταυτολογικές.Ο Καστοριάδης πίστευε ότι η θέσμιση των κοινωνιών, είτε ως αυτόνομες είτε όχι, προϋποθέτει μια συγκεκριμένη σύλληψη του κόσμου και της σχέσης του ανθρώπου με αυτόν. Ο καπιταλισμός για παράδειγμα, αναδυόμενος μέσα από τη βιομηχανική επανάσταση, συλλαμβάνει έναν επιστημονικά ορισμένο κόσμο με μία κοινωνία βασισμένη σε αυτό που ο ίδιος ορίζει ως "ορθό λόγο" (λογική). Παραδόξως όμως, όπως επισημαίνει αναλυτικά στο πρωτοποριακό του έργο "Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας" [1975], ο Κομμουνισμός βασίζεται επίσης στην ίδια φαντασιακή σύλληψη, καθώς οραματίζεται με τη σειρά του μια κατ' ουσία βιομηχανική κοινωνία, όπου η ευημερία του ανθρώπου είναι υλικά μετρήσιμη και βελτιστοποιήσιμη μέσω της τεχνολογίας.

2. Destination Lost - Beta Evers

"Αυτό που ανέκαθεν με έβγαζε από τα ρούχα μου με τον Χριστιανισμό είναι αυτή η ιδέα ότι υπάρχει ένας Θεός ο οποίος μπορεί να με αγαπάει, εμένα. Ποιο είναι αυτό το άπειρο Ον που ενδιαφέρεται αν έφαγα όλη τη σούπα μου ή αν δεν την έφαγα, αν αυνανίστηκα ή αν δεν αυνανίστηκα, αν πόθησα ή όχι τη μητέρα μου, που απαγορεύει τη σοδομία, το ένα, το άλλο κ.λπ.; Είναι όλα αυτά άξια ενός Θεού; Όχι. Γιατί ο Θεός έχει όλα αυτά τα κατηγορήματα; Διότι παρουσιάζεται ως υποκατάστατο ακριβώς της αρχής της απαγόρευσης, προσφέροντας την παρακάτω πριμοδότηση: «Αν το κάνεις αυτό, ο Θεός θα σε αγαπάει» -και αυτή είναι η επανασεξουαλικοποίηση. Βέβαια, δεν είναι η μετουσιωμένη αλλά η εξιδανικευμένη σεξουαλικότητα. Δηλαδή δεν πρόκειται να κάνουμε έρωτα με τον Θεό, πάντα όμως θα είμαστε καθισμένοι στους κόλπους του."

Κορνήλιος Καστοριάδης-Ζωή Χωρίς Τοτέμ

3. Im Yours, You are Mine - Morphine

4. Dellussion - Chromatique Sequence

Ο Αποστόλης Αρτινός γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1966. Το 1992 σπούδασε στην Αθήνα δημοσιογραφία και επικοινωνία. Δημοσίευσε κείμενά του, κυρίως κριτικές βιβλίων, στις εφημερίδες "Ελευθεροτυπία" και "Αυγή". Διατηρεί το προσωπικό ιστολόγιο "Λεξήματα" (www.leximata.blogspot.com). Από τις εκδόσεις Σμίλη κυκλοφορούν δύο βιβλία του, μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Βίος ιδεόληπτος" και το μυθιστόρημα "Τα γράμματα της Ντόρας". Το κείμενό του, "Η αδύνατη αναπαράσταση" περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο "Αναφορά/Αναπαράσταση" των εκδόσεων Futura.

 5. Blood and Honey - Swans

 «Ο άνθρωπος είναι απολίτικος», ισχυρίζεται η Arendt, αναγνωρίζοντας όμως την απόφαση του, την πολιτική απόφαση της σχεσιακής του προοπτικής, την υπερβατική της ελευθερία. Η πολιτική είναι έτσι για την Arendt  η δραστική συνθήκη ενός ελαττώματος, αυτής της μοναξιάς του ανθρώπου. «Η ανθρώπινη πολλότητα» θα πει, «υποδεικνύει ένα σύνολο έλλογων όντων, τα οποία εξαιτίας κάποιου αποφασιστικής σημασίας ελαττώματος είναι αναγκασμένα να ζουν μαζί και να σχηματίζουν ένα πολιτικό σώμα». Μια ανθρώπινη αφήγηση, αυτή η αφήγηση των σχέσεων του, που θα ναι πάντα διαθέσιμη στο ελάττωμα της, στη διακοπή της, στη διακοπή της από μια άλλη αφήγηση που απαρνείται τη σχέση, οπισθοχωρώντας στο βαθύτερο πυρήνα της αλήθειας της. Η πολιτική έτσι διαδικασία της «κοινής δράσης» είναι μια «έξω-ανθρώπινη, υπεράνθρωπη ή υπάνθρωπη ενέργεια» [Arendt], ένα συμβάν, ισάξιο αυτών των κοσμικών συμβάντων. «Η πολιτική», θα πει πάλι η Arendt, «γεννιέται στον χώρο-που-υπάρχει-μεταξύ των ανθρώπων, συνεπώς σε κάτι που είναι εκτός-του-ανθρώπου». Η πολιτική έτσι γίνεται τότε αυτό το τοπίο του αδύνατου, των αδύνατων ταυτίσεων, όλων εκείνων των ελλειπών αναπαραστάσεων του Άλλου. 

Αποστόλης Αρτινός - Η Απανθρωπιά του πολιτικού 

6. Φοβίζω τον εχθρό - The boy

7. Here's That Rainy Day - Toots Thielemans  

Όταν το Πραγματικό θα κάνει την επεισοδιακή του εμφάνιση οι όποιες πολιτικοφαντασιακές κατασκευές θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Το αληθινό ίχνος του Άλλου θα είναι και πάλι αυτό το ίχνος της μελαγχολικής του απόσυρσης. Η αδυνατότητα όμως αυτής της συνθήκης του Άλλου, έτσι καθώς αντικατοπτρίζεται και στο πολιτικό πεδίο, γίνεται και μια μοναδική ευκαιρία βίωσης του Πραγματικού, αυτής της αδυνατότητας του Πραγματικού. «Η υπόσχεση της Πολιτικής», [Arendt], γίνεται τώρα μια αδύνατη υπόσχεση, το ίχνος του αρνητικού, όπου ο Άλλος, και αυτός ο κοινωνικός του ορίζοντας, αποκαλύπτουν την πραγματική τους φύση, την αβίωτη φύση της αλήθειας τους. Μια κοινωνικοπολιτική αδυνατότητα που από-καλύπτει το κοινωνικό χάσμα αλλά και την επιθυμία μαζί της πλήρωσής του. Είναι αυτή ακριβώς η επιθυμία που εγείρει και όλες τις πολιτικές της πραγματικότητες, αυτές τις αδιέξοδες εγγραφές της.

Αποστόλης Αρτνός - Η Απανθρωπιά του πολιτικού

 

8. Only When i'm Drunk - Heroin and Your Veins

9. Can i See youn Clock - Jandek

10. Swim to Me - Perfect Vision

Η πολιτική δεν εγγράφεται έτσι ως μια εσχατολογική προσδοκία σ’ αυτόν τον φαντασιακό ορίζοντα των ιδεολογιών, το Πολιτικό δεν είναι τόσο ένα όραμα όσο μια αποκαλυπτική εμπειρία, μια πραγματική ενσάρκωση σ’ αυτό το ρευστό ορίζοντα της ενδεχομενικότητας του ανθρώπου, εντοπίζεται στη καθαρότητα μόνο του συμβάντος, στην εξ-αιρετικότητα του Λόγου του, στην χαρά της δωρεάς του, και όχι στην ανθεκτική διάρκεια των πολιτικών του υποσχέσεων και πραγματικοτήτων. Δια-γράφεται στην αποκαλυπτική ενός Λόγου μόνο, που στέκει μακράν πέραν από κάθε ορθολογικότητα, και αναπαράσταση. Μια ριζοσπαστική εκδήλωση που δεν εκφράζει καμμιά «αλήθεια», καμμιά τάξη, και κανένα προσδιορισμό. Το δρών υποκείμενο αυτού του συμβάντος δεν είναι έτσι ένα συγκροτημένο, ιστορικοποιημένο υποκείμενο που εμφορείται από τις ιστορικοποιημένες του αλήθειες, από τον επανακτημένο δηλαδή Λόγο του Κυρίου, αλλά ένα ον υποκινούμενο απ’ την φορά της ποιητικής του επιθυμίας, μιας Πίστης που μόλις και το συνέγειρε και το εκτρέπει τώρα πάλι και πάλι στην μοναδική του συν-κίνηση.

 

Αποστόλης Αρτινός - Η Απανθρωπιά του πολιτικού

11. Your Privilege - Lee Noble

12. Pain to Love - Haus Arafna

13. Uni Acronym - Alva Noto

14. Nerve War - Staahl - FrontLine Assembly  

 Ο Ορχάν Βελή Κανίκ (Orhan Veli Kanik), γεννήθηκε το 1914 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του, που ήταν διευθυντής της Προεδρικής Συμφωνικής Ορχήστρας, φρόντισε να του εξασφαλίσει υψηλού επιπέδου κοσμική εκπαίδευση, αλλά ο ατίθασος Orhan εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο, στα 1935. Η ζωή των δρόμων τον τραβούσε σαν μαγνήτης και αποφάσισε να την ακολουθήσει. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη τον Νοέμβριο του 1950, από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία μόλις 36 χρόνων. Η βάση της ποίησής του αποτελείται από καθημερινά στιγμιότυπα, αστεία, εκφράσεις του δρόμου κι έναν βαθύ, σχεδόν αθέατο λυρισμό. Τα ποιήματά του αιφνιδιάζουν με τα θέματά τους, αποφεύγοντας τις ισχυρές και ρητορικά περίπλοκες μεταφορές.Προσανατολίστηκε στο γλωσσικό περιβάλλον, ξεπερνώντας τη μεσοαστική καταγωγή του και γράφοντας στην γλώσσα των δρόμων.

15. Oomph - May Roosvelt

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΟΥ (Ορχάν Βελή Κανίκ)
Αν υπήρχαν κι άλλα δέντρα
στη γειτονιά μας, προφανώς θα σ’ αγαπούσα
λίγο πιο λίγο.
Όμως αν ήξερες κουτσό θα σ’ αγαπούσα
πολύ πιο πολύ.
Όμορφο δέντρο μου,
ελπίζω όταν πεθάνεις
να έχουμε πάει σε άλλη γειτονιά.

16. Race-C - Kap Bambino & Khima France 

17. Shapes in a New Geometry - In Trance

MAHMUD, Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ (Ορχάν Βελή Κανίκ)
Δουλεύω και παραδουλεύω: βάφω
τον ουρανό πρωί-πρωί,
την ώρα που κοιμάστε.
Ξυπνάτε και τον βλέπετε γαλάζιο.
Η θάλασσα ξηλώνεται συχνά.
Ποιος νομίζετε την ράβει;
Ύστερα χαζεύω λίγο, από δω και από κει.
Κι αυτό δουλειά μου είναι.
Σκέφτομαι ένα κεφάλι μεσ’ στο κεφάλι μου.
Σκέφτομαι ένα στομάχι μεσ’ στο στομάχι μου.
Σκέφτομαι ένα πόδι μεσ’ στο πόδι μου.
Δεν ξέρω τι διάολο άλλο να κάνω.

18. Pianochocolate - New Day 

 ΠΑΝΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΟΥ (Ορχάν Βελή Κανίκ)
Που πήγε εκείνη η παλιά μελαγχολία
κι αυτό το μέσα κλάμα,
που τραγουδούσε χίμαιρες, πού πήγε;
Τώρα είμαι, απλά, ο θόρυβος που υπάρχω.
Σήμερα σε μια γιορτή, αύριο στο σινεμά,
κι αν βαρεθώ, στο καφενείο.
Κι αν βαρεθώ να βαρεθώ, στο πάρκο.
Εξωραΐζω τον έρωτά μου με ποιήματα.
Πηγαίνουμε εκδρομές:
μια συλλογή στα γόνατά μας
χορεύει σαν παιδί. Πού πήγε;
Πού πήγε εκείνη η παλιά μελαγχολία;

19.  Extracts From The Faery Queene - Sorrow 

20. Sleep Don't Talk - U.V. Pop

Ο Θωμάς Γκόρπας γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1935 στο Μεσολόγγι και πέθανε στην Αθήνα την Πρωταπριλιά του 2003. Από το 1954 έζησε στην Αθήνα, από το 1975 έως το 1980 έζησε στο Παρίσι κι από το 1990 στην Αθήνα και στην Αίγινα . Έκανε πολλά επαγγέλματα πριν και μετά τη δημοσιογραφία (εργάτης, λογιστής, βιβλιοπώλης, εκδότης).Πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής στο έκτο τεύχος του περιοδικού "Ο Λογοτέχνης" τον Ιανουάριο του 1957 με το ποίημα "Αθήνα 1956, οδός Αθηνάς". Πρώτη ποιητική συλλογή του ήταν η "πλακέτα" "Σπασμένος καιρός" του 1957. Οι συλλογές του εκδόθηκαν το 1995 σε ένα συγκεντρωτικό τόμο, σύμφωνα και με το "Σχεδίασμα εργοβιβλιογραφίας" της Άρτεμης Θεοδωρίδου ^[1]. Τελευταίο βιβλίο του ήταν το 1995 το "Ισιδώρα! Ισιδώρα! Ο τραγικός έρωτας της Ντάνκαν με τον ποιητή Γεσένιν". (Όλα τα βιογραφικά στοιχεία που κυκλοφορούν σε βιβλία, περιοδικά ή εφημερίδες, προέρχονται από αυτοβιογραφικά σημειώματα του ποιητή)

21. Snow Angels - David Winglo

Ποιοι μας αγαπάνε; (Θωμάς Γκόρπας)

Αυτό το καλοκαίρι ποιος θα το πάρει;
Ποιοι μας αγαπάνε;
Κλειστό μαγαζί
κλειστό μαγαζί της αγάπης.
Κι αυτό το καλοκαίρι φέρνει για μένα μπάνια
σ’ αχρησιμοποίητες ακρογιαλιές
θαλασσινά ναπολιτάνικα φαγιά μπύρες ουίσκια
άγρια εκμετάλλευση εχθρών και φίλων
αποκρουστικά ξενύχτια σε ντεκόρ ποιητικά κι ευχάριστα.
Είμαι κουρασμένος πολύ κουρασμένος μέσα
πως θέλετε να το δείτε ανοίξτε με να το δείτε
έχω όμως κουράγιο
αδυνατώ να επιχειρήσω με πνεύμα επιχειρησιακό την ηλικία μου
αδυνατώ να πιστέψω πως αγάπησε έστω κι ένας έως τώρα
αδυνατώ να βρω μια σκοπιμότητα στην τέχνη
εκτός της σκοπιμότητος πως πρέπει να ζήσει κι αυτή
όπως τόσα άλλα ωραία ή χαμερπή αδιάφορο…
Σου λέω:
Θέλω να γείρω… να ξεκουραστώ… να γείρω…
να μάθω πάλι να μετράω τ’ άστρα χωρίς να χάνω και τον ουρανό
να ξαναγίνω θαυμαστής του ηλιοβασιλέματος
να λαχταράω το τσιγάρο ενώ δεν το έχω μάθει ακόμα.
Σου λέω:
Εγώ που αγάπησα τα πάντα πριν να τα γνωρίσω θέλω
ν’ αγαπήσω κάτι επιτέλους που το ξέρω!…

22. Σ' Αγάπησα - Λένα Πλάτωνος

23. This Love - Wise Lines

24. Avid Diva - Pierre Bastien